W ścisłym śródmieściu Katowic przy placu Wilhelma Szewczyka usytuowany jest jeden z największych węzłów komunikacji kolejowej w Polsce. Według kategoryzacji PKP, dworzec ma kategorię najwyższą "A".

     Decyzja o budowie w Katowicach nowego dworca zapadła pod koniec lat 50. XX wieku, gdy stary dworzec przy ulicy Dworcowej okazał się za mały dla tak dużego miasta. Konkurs na budowę został rozstrzygnięty w roku 1959, a w ocenie jury praca "Tygrysów" została określona jako "wybitnie wyróżniająca się spośród innych opracowań". Najwcześniej powstał pawilon od strony Placu Andrzeja w 1964 roku. Pod budowę głównego gmachu zburzony został kwartał budynków w rejonie ulicy 3 Maja, Młyńskiej i Stawowej zabudowany eklektycznymi kamienicami. Budowę całej stacji ukończono w 1972 roku.

     Budynek, uchodzący za najlepszy w Polsce przykład architektonicznego nurtu zwanego brutalizmem. Powstał w 1972 roku. Projektantami byli: Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki (zwani "Tygrysami"). Architekci przy konstrukcji wykorzystali bardzo efektowne ówcześnie formy wielkich betonowych "kielichów", które podtrzymują strop górnej hali (konstrukcja W.Zalewski). Budynek jest dwukondygnacyjny i ma 140 metrów długości oraz 53 metry szerokości. Kubatura obiektu wynosi 76 314 m3, natomiast pojemność pomieszczeń obliczono na 25 000 osób. Początkowo dworzec był reprezentacyjnym miejscem miasta, jednak od dawna nie remontowany oraz uzupełniony o przypadkowe elementy we wnętrzu hallu stracił swój pierwotny blask. Kapitalny remont był planowany na przełomie roku 2008 i 2009, jednak w lutym 2009 roku nie spotkałem jeszcze żadnych ekip remontowych. Są też plany zburzenia budynku dworca i zbudowanie na jego miejscu nowego. Pomysł ten dzieli zarówno mieszkańców miasta, jak i architektów.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/