POWRÓT
Jerzy Granowski 25.02.2010r.  Plan połączeń Stacji Legnica z innymi dworcami kolejowymi. 
Dworzec w Legnicy (dawniej: Liegnitz i Lignica) to główny osobowy węzeł kolejowy, położony na linii nr 275 z Wrocławia do Gubinka.
Tu biorą początek początek linie do Katowic, Jerzmanic i Rudnej.
Zatrzymują się na niej wszystkie rodzaje przejeżdżających pociągów.Budynek dworca usytuowany jest przy ul. Dworcowej 5, po południowej stronie torów. Wejście główne usytuowane jest od pl. Dworcowego i ul. Kolejowej (południe), natomiast wejście boczne od ul. Dworcowej. Budynek z położonymi ponad poziomem ulic peronami łączy przejście podziemne (wyjścia na perony od strony zachodniej), ponadto drugi tunel (wyjścia od strony wschodniej) łączy perony z ul. Ścinawską i dworcem północnym (obecnie nieczynny). Hala peronowa stacji Legnica zbudowana została w 1844 roku. Jest tu 5 czynnych peronów z ośmioma krawędziami. Do nich doprowadzają dwa podziemne przejścia. Linie przechodzące przez stację: Linia 137 Katowice - Legnica Linia 275 Wrocław Muchobór - Guben /E30/ Linia 284 Jerzmanice Zdrój Linia 289 Legnica - Rudna Gwizdanów 
 Pierwszy legnicki dworzec znajduje się ok. 50 metrów na wschód od użytkowanego obecnie. Został zbudowany według projektu J.Mangera,
a oddany do użytku 18 października 1844 roku, wraz z linią łączącą miasto z Wrocławiem, którą stopniowo przedłużano na zachód.Poza głównym szlakiem, kolejno otrzymywał połączenia: z Jaworzyną Śląską (1855), Lubinem (1863) i Głogowem (1871), następnie zaś Złotoryją (1884). W latach 80. XIX w. został wyłączony z użytkowania, a obok niego, przy okazji modernizacji legnickiego węzła wzniesiono nowy, typu wyspowego, który służył przez blisko 50 lat. Obecny dworzec wzniesiony został w latach 1927-1929 na podstawie modernistycznego projektu L.Mattheusa. Uroczystego otwarcia dokonano 7 grudnia 1929 r. Pod względem architektury, stanowi jednocześnie przykład budowli ekspresjonistycznej. Na szczególną uwagę zasługuje hala peronowa - stalowa konstrukcja z główną nawą przekrytą trójprzegubowymi "łukami Tudora" (dźwigary blachownicowe) o rozpiętości ok. 46 m., będąca daleką kopią rozwiązania z dworca Hamburg Hauptbahnhof - jest obecnie jedną z trzech hal peronowych na terenie Polski (pozostałe dworce to Wrocław Główny i Bytom). Przejęty przez polskich kolejarzy 19 sierpnia 1945 r. (co upamiętnia tablica przed wejściem, odsłonięta 6 października 1946) legnicki dworzec przez prawie 80 lat nie był w zasadzie poddawany większym remontom. W zakresie linii, w 1984 r. dokonano elektryfikacji (i remontu) torów z Wrocławia, następnie w kierunku Bolesławca, Lubina oraz Nowej Wsi Legnickiej (1986) i Złotoryi (1988). W 2004 r. wymieniono tory w peronach 3. i 4. w ramach modernizacji europejskiego korytarza kolejowego E-30, zaś w 2009 r. rozpoczął się remont dworca.  Legnica Północna Poprzednie nazwy Legnicy Pólnocnej to Liegnitz Nordbahnhof oraz Lignica-Północna. Legnica Północna - stacja kolejowa w Legnicy uruchomiona 5 lutego 1898 r. przez właścicieli pierwszej w regionie prywatnej linii kolejowej (Kolej Legnicko-Rawicka SA - Liegnitz-Rawitscher Eisenbahn AG). Obsługiwała wyłącznie połączenia w kierunku Ścinawy, Rawicza, Kobylina. (Linia nr 362 Kobylin - Legnica Północna) Budynek stacyjny zlokalizowany został przy ulicy Ścinawskiej, naprzeciwko dworca głównego, od strony północnej (stąd prawdopodobnie nazwa stacji). Dwa perony i dwie krawędzie nie były ani nie są zadaszone. Od 1991 r. stacja jest nieczynna dla ruchu pasażerskiego.  Źródło: Wikipedia |