Nikifor był synem Polaka nieznanego z nazwiska, prawdopodobnie z zawodu malarza, jakich wielu mieszkało wtedy w willi „Trzy Róże”, największym w tamtym czasie pensjonacie w Krynicy, i Eudokii Drowniak – ubogiej, głuchoniemej łemkowskiej żebraczki, która trudniła się m.in. noszeniem wody do krynickich schronisk i pensjonatów.
       W 1962 roku, kiedy Nikifor miał wyjechać na wystawę swoich prac w Bułgarii, okazało się, że artysta nie ma żadnych dokumentów, na podstawie których możliwe byłoby wydanie dowodu tożsamości. Wówczas, na wniosek Stefana Półchłopka, przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Krynicy, sąd w Muszynie określił jego tożsamość – Nikifor Krynicki. Na tej podstawie 18 października 1962 roku Urząd Stanu Cywilnego w Krynicy wystawił Nikiforowi Krynickiemu akt urodzenia. 27 marca 2003 roku Sąd Rejonowy w Muszynie, działając na wniosek Zjednoczenia Łemków, unieważnił akt urodzenia z 1962 roku, uznając, że artysta znany jako Nikifor to urodzony 21 maja 1895 roku Epifaniusz Drowniak.
       Sam Nikifor podpisywał się na swoich pracach jako Matejko lub Netyfor, Na jego grobie znajdują się obecnie dwa napisy: („Nikifor Epifan Drowniak”) i „Nikifor Krynicki”.
często popełniając błędy w pisowni. Nikifor Krynicki został pochowany na Starym Cmentarzu w Krynicy-Zdroju.         Nikiforowi poświęcono dwa pomniki: w Krynicy oraz we Lwowie w pobliżu kościoła Dominikanów.
Grupa Skifflowa No To Co wydała w 1968 r. album „Nikifor” (Pronit XL 0493) z piosenką o tym samym tytule.
Postać Nikifora została przedstawiona w filmie fabularnym z 2004 roku w reżyserii Krzysztofa Krauzego pt. Mój Nikifor z Krystyną Feldman w roli tytułowej.
Poeta Zbigniew Herbert napisał utwór pt. Nikifor, wydany w tomiku poezji pt. Utwory rozproszone. Rekonesans z 2011.
Poeta Janusz Szuber napisał utwór pt. Nikifor, wydany w tomiku poezji pt. Powiedzieć. Cokolwiek z 2011.